بانک مرکزی چین (PBOC)، که بانک مرکزی کشور است، مسئول تعیین نقطه میانه روزانه یوان، که به عنوان رمین‌بی (RMB) نیز شناخته می‌شود، می‌باشد. PBOC از یک سیستم نرخ ارز شناور مدیریت شده استفاده می‌کند که اجازه می‌دهد ارزش یوان در یک “باند” از پیش تعیین شده که اطراف یک نرخ مرجع مرکزی یا “نقطه میانه” قرار دارد، حرکت کند. این باند در حال حاضر در +/- 2% تنظیم شده است. نقطه میانه یوان امروز strongest از 7 آوریل بوده و برای اولین بار از آن تاریخ زیر 7.2 تنظیم شده است. بسته قبلی در 7.2075 بود. PBOC، 180 میلیارد یوان را با استفاده از توافقات معکوس خرید 7 روزه و با نرخ بهره 1.40% تزریق کرد. در همان روز، 405 میلیارد یوان به پایان رسید که منجر به برداشت خالص نقدینگی به میزان 225 میلیارد یوان شد. عملکرد موجود، سیگنالی واضح از این موضوع است که چگونه بانک مرکزی ابزارهای نقدینگی کوتاه‌مدت خود را با اهداف بلندمدت در کنترل ارز متوازن می‌کند. تنظیم نقطه میانه—پایین‌تر از 7.2 برای اولین بار در بیش از یک ماه—نشان‌دهنده موضعی کمی مطمئن‌تر نسبت به تثبیت یا حتی تقویت ارز است. وقتی چنین حرکتی را مشاهده می‌کنیم، معمولاً نشان می‌دهد که مقامات سیاست کمتر نگران فشارهای افت هستند، یا اینکه مایلند اجازه دهند رمین‌بی کمی بیشتر از خود مقاومت نشان دهد—حداقل به صورت موقت. در عین حال، عملیات نقدینگی داستان کمی متفاوتی را روایت می‌کند. تزریق 180 میلیارد یوان از طریق توافق‌های 7 روزه با نرخ 1.40% معمولاً به عنوان یک حرکت حمایتی خوانده می‌شود—و معمولاً نشان‌دهنده این است که مقامات مایلند انتظارات نقدینگی کوتاه‌مدت را به شدت مدیریت کنند. با این حال، با 405 میلیارد یوانی که در همان روز به پایان می‌رسد، اثر خالص نقدینگی در واقع منفی 225 میلیارد یوان است. این نشان‌دهنده یک تنگنای عمدی است. نقدینگی به طور تصادفی کاهش نیافته است. این نشان‌دهنده یک تمایل عمدی برای کاهش نقدینگی اضافی در سیستم تأمین مالی کوتاه‌مدت است، احتمالاً برای جلوگیری از جریانات سفته‌بازانه یا به سادگی برای جلوگیری از افت بیش از حد نرخ‌های بین بانکی. هر دو حرکت—موضعی کمی قوی‌تر در ارز و کاهش نقدینگی—یک سیگنال سیاستی به طور غیرمعمول واضح تشکیل می‌دهند. نه تنگنای تهاجمی. به‌طور یقین نه تسهیل تهاجمی. این بیشتر شبیه به آرامی ترمز زدن زمانی است که خودرو به سمت شیب پایین می‌آید. از جایی که ما نشسته‌ایم، این نیاز به یک رویکرد دقیق‌تر به تصمیمات موقعیت‌گذاری آپشن و پوشش‌های کوتاه‌مدت را ایجاب می‌کند. جفت‌هایی که شامل یوان هستند باید منحنی نوسانات ضمنی کمتری را ببینند، به‌ویژه در انتهای نزدیک. تغییر کافی در اینجا وجود ندارد تا بتوان دو موقعیت بلند-وول را توجیه کرد، به‌ویژه نه در دوره‌های 1 هفته یا 2 هفته. هر گونه قیمت‌گذاری که هنوز بازتاب‌دهنده انتظارات افزایش نرخ ارز باشد، باید با تردید مورد توجه قرار گیرد. وقتی نقدینگی کوتاه‌مدت به این شکل حرکت می‌کند—جابه‌جایی پنجره‌های سررسید برای یک برداشت—به ما اطلاع می‌دهد که معاملات کارری که با هزینه‌های شبانه کم قیمت‌گذاری شده‌اند، ممکن است به ناگاه با موانع مواجه شوند. معاملگرانی که بر روی rollover‌های بی‌دردسر حساب کرده‌اند ممکن است بخواهند لوریج خود را کاهش دهند. ما در یک محیط نامنظم نیستیم، اما در محیطی هستیم که می‌تواند موجب پریمیوم‌های نقدینگی غیرمنتظره شود حتی در عرف‌های نام‌گذاری نسبتاً پایدار. بانک مرکزی در حال فریاد زدن نیست؛ آن در حال تنظیم است. هیچ‌کس سیگنالی از یک معکوس عمده نمی‌دهد. اما اگر ما به این صورت فکر کنیم—تقویت ظریف به جای پیام‌رسانی تند—نگاه کردن به جایی که قیمت‌گذاری کوتاه‌مدت می‌تواند فشرده شود، آسان‌تر می‌شود. جایی برای استخراج مزیت وجود دارد، اما تنها با ماندن سبک. عدم تعهد بیش از حد به‌ویژه زمانی مهم است که تغییرات سیاست به‌وسیله تکنیک‌ها به‌جای اعلامیه‌های بزرگ انجام می‌شود. اکنون تجارت را شروع کنید – برای ایجاد حساب VT Markets زنده خود اینجا را کلیک کنید